De grote gegevensopslagsystemen van tegenwoordig zijn open relationele database management systemen. Het feit dat ze relationeel zijn, zegt iets over de manier van groeperen van gegevens. Daarnaast zijn deze opslagsystemen via een SQL-variant¹⁾ te bevragen en te manipuleren. Het feit dat ze open zijn, maakt dat de databases ook te benaderen zijn door programma's waar deze bij het ontwerp van de database niet voor bedoeld zijn.

In het overgrote deel van de praktijkgevallen behoort één database één applicatie toe. Met andere woorden, de database is de opslagplaats van de gegevens die worden gebruikt door de applicatie. De inrichting van de database is om die reden vaak puur bedoeld om de functies van de applicatie te ondersteunen.

Het lastige bij database ontsluiting is niet de technische ontsluiting. Deze is vaak te realiseren door het installeren van een bepaald stukje software, ook wel middle-ware genoemd, dat ervoor zorgt dat een opvraagtool (vaak een standaardpakket) met de database kan communiceren.

Wat vaak wel lastig is, is het begrijpen van de databasestructuur en het bepalen welke gegevens relevant zijn en welke niet. Een sluitende beschrijving van de tabelstructuur met de relaties tussen de tabellen is vaak niet aanwezig en is vrijwel altijd onvoldoende. Een database ontsluitingstraject is vooral in het begin een trial-and-error zoektocht naar gegevens die belangrijk zijn om in een bepaalde informatiebehoefte te voorzien.

Ik heb een vraag of opmerking over de informatie op deze pagina.